Özlem Sehirli-Kaya: van de AP naar de ACM

‘Ik ben opgegroeid in een migrantengezin in Rotterdam-Crooswijk. Een omgeving met weinig kansen, maar met grote dromen. Mijn opa kwam hier als gastarbeider vanuit Turkije. Van hem heb ik meegekregen dat je bij tegenslag je hoofd niet moet laten hangen. Als er iets misging, of het zwaar was, zei hij: “Wat kan er nou misgaan? Zolang er leven is en ik kan eraan bouwen, is er hoop.” Zijn relativeringsvermogen heeft mij gevormd.’

In gesprek met de mensen

‘Ik was op een punt in mijn leven beland waarop ik al enige tijd leidinggaf en dit vak goed beheerste, maar ik zocht een baan waarin ik mijn idealen en persoonlijkheid kon verbinden met mijn rol als leidinggevende. Dat klonk als een lastige combinatie, dus ik stond open voor wat er op mijn pad zou komen. Toen zag ik deze functie bij de ACM en dacht ik meteen: “Eindelijk een positie waarin ik mijn persoonlijke drijfveren én mijn professionele ervaring kan samenbrengen.” Wat ik samen met het team en bestuur probeer, is het toezicht verdiepen door verder te kijken dan alleen het beleid. We dagen onszelf uit om te onderzoeken wat er onder de oppervlakte speelt. Niet werken op basis van aannames of afstandelijke analyses, maar juist in gesprek gaan met de mensen om wie het gaat.’

Oprechte interesse

‘Waar ik vroeger dacht dat mijn achtergrond een belemmering zou zijn in mijn rol als leidinggevende, merk ik juist dat het een inspiratiebron is. Sinds ik echt leidinggeef en mensen in die hoedanigheid ontmoet, besef ik hoe belangrijk het is om mens te blijven. Niet vanuit de hiërarchie van mijn functie, maar vanuit de verantwoordelijkheid die erbij hoort. Dat is mijn kracht. Ik ben niet gevoelig voor geld of titels, maar wel voor menselijk potentieel en oprechte interesse. “Wie ben jij, en waarom heb jij voor dit vak gekozen?”’