Araya Sumter was directeur Individuele Belangenbehartiging bij de FNV. Nu is Araya directeur Werknemersregelingen bij het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid.

'Neem je achterban serieus. Dat is één van de belangrijkste lessen die ik leerde in mijn eerste managementfuncties bij de ANWB en Veilig Verkeer Nederland. Goede feed­back van de mensen waar je je hard voor maakt, is zo waardevol. Dat zag ik ook bij de FNV. Als er een probleem of vraagstuk rijst, is mijn devies: ga het niet uit de weg, praat met mensen, luister naar ze en ga ermee aan de slag. Op de directie Werknemersregelingen zijn er diverse doelgroepen waar ik verbeterstappen mee wil zetten, zoals de groep intergeneratio­nele werklozen. Hoe we hun situatie kunnen doorbreken? Door het vraagstuk klein en concreet aan te pakken. Dus door rechtstreeks met een groep betrokkenen te spreken. Door hen onder meer te vragen: hoe zit jij in de wed­strijd, welke invloed heeft armoede op jouw ontwikkeling en wat heb je nodig om vooruit te komen? Zo ontdek je waar de échte pijn zit. Met die kennis kun je ook op een hoger en abstracter niveau werken aan passende oplossingen. Bij de Wajong en Banenafspraak organiseren we al de dialoog.'

Vertrouwen op ambtelijk vakmanschap collega’s

'Wat mij de eerste maanden opviel, is dat de directie heel divers is. Dat vind ik een échte plus. Verder zijn mensen bevlogen en voelen ze zich verantwoordelijk. Dat is mooi om te zien. Tegelijkertijd is de werkdruk erg hoog. Daar wil ik graag wat aan doen, zodat mijn team vol­doende energie overhoudt en bevlogen blijft. De hoeveelheid aan overleggen kan bijvoor­beeld best een tandje minder. Waar het kan, leg ik ook graag de autonomie terug bij collega’s. Ik vertrouw op hun ambtelijk vakmanschap.

Als directeur wil ik collega’s inspireren en ondersteunen. Belangrijk is dat we durven te benoemen wat we zien of tegenkomen. Daarbij moet je je altijd afvragen of je wel het hele plaatje ziet. Dan denk ik aan de “de boodschap­penaffaire” in Wijdemeren. Hier besloot de gemeente dat een inwoonster die boodschappen van haar moeder kreeg, ruim 7.000 euro bijstand moest terugbetalen. De zaak zorgde voor veel ophef. De vrouw stapte naar de rechter, maar die gaf haar geen gelijk. Ze had belangrijke informatie achtergehouden, zo bleek. Maar toen had de gemeente al de hele wereld over zich heen gekregen. Daar moet je niet bang voor zijn. Oók als een onderzoek ongemakkelijke informatie oplevert moet je de dialoog durven aan te gaan.'